Mijn kinderen zijn niet zo van het logeren. Het liefst slapen ze in hun ouderlijk huis waar zij geboren zijn. Dat is dus bij mij. Best begrijpelijk. Oud en vertrouwd.

Ze zullen beidden (voor alsnog) nooit bij een vriendje of vriendinnetje gaan slapen. Ook niet met een kinderfeestje. Schoolkamp? Daar wordt mijn zoon ook niet vrolijk van.

Na mijn bestralings periode was ik ongelooflijk moe. Ik kon het huishouden niet aan. Zeker niet toen ik ook nog een abces kreeg. Wij 👩‍👧‍👦 zijn toen bij mijn ouders gaan wonen. Acht maanden lang. Ieder een eigen slaapkamer. Dat werd hem niet. Er was teveel gebeurd in ons leven. Wij hadden elkaar nodig. Dus wij gingen bij elkaar op een kamer slapen. Zo’n fijne tijd gehad.

Ik kon gewoon moe zijn van de chemo en bestraling. Mijn vader bracht de kinderen dan naar school. Mijn moeder kookte. En ik? Overdag sliep ik. Als de kinderen uit school kwamen was ik er voor ze. S’avonds ging ik praktisch gelijk met ze naar bed. Even een kort praatje. Ssssst. Slapen nu. Als ik dan s’nachts een keer wakker werd keek ik vol trots naast mij. Twee prachtige lieve kinderen.

Deze periode willen wij met z’n allen nog een keer herhalen. Een reünie. Vanavond gaan Daan, Eva en ik op diezelfde slaapkamer slapen. Voor een nacht. Genieten in het huis met opa, oma, Daan, Eva en ik. De kids gaan dan stoute opa spelen 😂. Vele dingen die wij ooit in die acht maanden deden gaan wij nu in een dag stoppen.

En als klap op de vuurpijl…… zaterdag morgen om 10:00…….