Laatst schreef ik erover dat wij zoveel mogelijk van elke dag moeten genieten. Daar blijf ik bij. Maar ondertussen zijn mijn plannen wel iets gewijzigd. Gedwongen. Als alleenstaande moeder kan ik het gelukkig net redden. Maar door mijn kanker kan ik nog niet volledig werken. 22 augustus een jaar geleden verdween mijn man uit het huishouden van de kids en mij. Precies een week later kreeg ik de diagnose borstkanker. Ik ben dit alles psychisch en lichamelijk nog steeds niet te boven. Dit zou eigenlijk wel moeten. Want omdat wij nu een jaar verder zijn gaat mijn loon naar 70%. En dat kan ik net niet hebben. Nu teer ik in, bah. Maar gelukkig heb ik bonnen van mensen gekregen voor mijn verjaardag en tussendoor. Ideaal. Ik weet dat een bon niet leuk is om te geven maar mensen zoals ik zijn er super blij mee. En omdat ik bij mijn ouders woon ben ik bijna geen geld kwijt aan boodschappen, erg lief van ze. Af en toe koop ik een lang houdbaar product in de aanbieding voor als ik weer in mijn eigen huis kan wonen. Kerstmis vieren wij gelukkig niet met kadootjes. Sinterklaas maken wij een groot feest van met kleine kado’s. Dan noem ik de Sint een gierig mannetje 😜. Altijd leuk om iemand anders de schuld te geven. De kinderen weten ook heus wel wat er gaande is. Zij zijn flexibel. Het gaat bij hun vooral om de gezelligheid, liefde en aandacht. Natuurlijk zijn kado’s leuk, maar zeker niet het belangrijkst. Ik vind het zo bijzonder dat deze dag, de 22ste het begin was van een jaar ellende, maar nu ook de dag is van mijn eerste werkdag na de ellende. Daar gaan wij maar vanuit 👩‍👧‍👦. Erger kan het niet worden. Ik ga vandaag rustig aan beginnen met werken aangezien ik nog last heb van mijn ribben. Door de bestraling zijn ze broos geworden en gevoelig voor een breuk. Nooit eerder over nagedacht dat dit mij ook nog kon overkomen. Zolang ik niet nies en hard lach gaat het goed. 

Bijna iedereen schenkt zijn sap of melk product in met de opening aan de onderkant. Maar dan spettert het nog weleens. Vooral met tomatensap baal ik daarvan. Hoe voorkom je dit? Heel simpel. Houd het pak andersom. Oftewel voor je gevoel op de kop.

Echt mediteren kan ik niet hoor. En mijn beweeglijke kinderen al helemaal niet. Maar een tijd geleden waren wij in een museum. Ze hebben daar rond gelopen en gerend. Op een gegeven moment alles gezien. En toen werden ze rustig/moe. Normaal denk je dan: alles gezien, wij kunnen gaan. Maar ik ging zitten en kijken. In alle rust genieten van het mooie weer, de frisse lucht, de rust en het uitzicht. Op een gegeven moment zag ik de kids dit ook doen. Heerlijk met z’n drieën genieten van……

Ik heb eigenlijk altijd bladerdeeg in huis. Daar maak je in een hand omdraai zoete en hartige dingen mee. Vandaag heb ik muffin vormen gepakt. Daar bladerdeeg in gedrapeerd. Daarin een stuk geitenkaas. De randen van het bladerdeeg met eieren insmeren. Een tijd in de oven. Aan het einde van de oventijd kan er een walnoot op. Of als je het pakketje eruit haalt. Dan giet je er ook meteen wat honing overheen. Ik doe de honing niet in de oven. Men zegt dat honing wat verwarmt wordt schadelijk is. 

Gisteren ben ik met de kids naar de emoji film geweest. Een film met nul goede recensies. Maar ook een film waar 60% van de kijkers het een leuke film vonden. Voor 5 euro per persoon gingen wij op onderzoek. Ik kan vertellen dat wij tot de 60% positieve bezoekers horen. Het was een super film. Ik weet niet of de kids alle grapjes door hadden. Er zaten best veel dubbelzinnige grapjes in. Dus voor de volwassene kijker was er veel humor. En dan kom je ook nog eens een goede vriend tegen. Dat maakte het extra gezellig. 

Men neme hiervoor appels, wat citroensap en eventueel kaneelpoeder. Een gas oven is geen goed idee omdat deze teveel vocht produceert. Een hete lucht oven werkt wel. Ik heb een nieuwe oven die op 60 graden kan. Super fijn zo laag. De appelschijfjes ingesmeert met citroensap moeten zo’n 6 uur in de oven op 60-70 graden. 

Omdat je het vocht uit het fruit verwijdert kan je de appelstukjes afgesloten in een weck pot lang bewaren.