Dinsdag opperde ik naar Eva dat wij de volgende dag naar de kaak chirurg zouden gaan. Eefs werd zenuwachtig. Kunnen ze niet de huid verdoven wat ze ook bij mijn operatie deden? Ik denk het niet lieverd. De meeste pijn zal je ervaren door de vloeistof die ingespoten gaat worden. Deze drukt tegen je slijmvlies en botvlies.

Eva dacht dus nog even dat de arts het slijmvlies ging verdoven. Eenmaal op de Kaak polie kregen wij te horen dat er niks van te voren verdoofd kon worden. Eva begon te huilen. Het plaatje in haar hoofd klopte niet meer. Zo zielig (voor haar). Ik probeerde haar moed in te praten. De arts kwam. Echt de liefste man. Hij nam de tijd om de verdoving te zetten. Vorig jaar jaste de tandarts de verdoving in no time bij Eva naar binnen. Wat een drama was dat. Nu? Eva kneep mij heeeeeel hard. Op een gegeven moment zag ik haar ontspannen. Ik dacht heel even dat ze flauw ging vallen. Dat gebeurde niet. Ze ontspande dankzij de kaakchirurg.

Naderhand vroeg Eva of ze naar mijn pols mocht kijken. Drie dikke afdrukken en een stukje vel eraf. Ik zei tegen Eva; als dat alles is. Als ik je daarbij hebt kunnen helpen. Mams is blij dat ze iets van jouw pijn heeft af kunnen nemen.