Nu, om 4:00 vertrekken de kinderen met hun vader naar Egypte. Gek hoor. Dan ben ik een week zonder ze. Gebeurd niet vaak.

Eva had er wel even stress van. Woensdagavond begon ze ineens te gillen. Ze lag net op bed. Mam, ik moet spugen. Ren naar de wc zei ik. Snel een emmer gehaald. De volgende dag beroerd. Snotteren. Gelukkig geen corona. Ik mocht van de baas om 16:15 beginnen met werk. Tot 18:30 of langer. Tussen 19:30 en 20:30 moesten de kids bij hun vader zijn. Natuurlijk liep werk meer uit. Daan had ik overdag al overhoord voor een toets. De tas met vakantie spullen de dag daarvoor al ingeleverd.

En Eva maar appen. Mam, zie ik je nog? Mam, heb je al een tijdstip? Ze bouwde de spanning lekker op voor zichzelf. Ze wil natuurlijk concrete tijden. Eenmaal thuis trof ik een huilende Eva. Met z’n drieën nog wel lekker gegeten. Op weg naar haar vader en eenmaal daar huilen. Het is even dat afscheid nemen. Hij snapt dat niet. Je gaat toch op vakantie, dat is toch leuk? Zeker. Maar als je dat allemaal niet gewend bent. En vooral, het schema klopt niet meer. Mam, dus ik ben dinsdag niet bij jou? Nee lieverd, maar geloof mij maar, dat wil je dan ook vast niet. Hier is het koud. Waar jij bent is het warm, zijn veel glijbanen, zwembaden en lekker veel soorten eten.

Vrijdagmorgen vroeg ik hoe het ging. Tot 11:00 was Eva misselijk (ze was met school bij jump XL). Daarna kregen ze een hapje en een drankje en ging ze naar haar vader de vakantie tegemoet. Even geen school. Daan en Eva, geniet van jullie vakantie.