Het was me het dagje wel.

Gisteren had ik verschillende afspraken staan. Eva had tot 15:00 school en om 15:30 moest ze bloed prikken. Dus ik dacht, ik breng haar naar school.

Eva keek s’morgens op haar school app. Hé, eerste uur uitval. Om 9:10 pas school. Ik keek op mijn Eduarte app van school. 8:30 coach les. Zucht. Wat is het nou? Om 8:00 kon ik bellen met school. Gedaan. Zegt de meneer, ik heb mijn computer nog niet aan (handig), maar laat haar maar gewoon komen om 8:30. Dus Eef was er op tijd. Ik bleef op de parkeerplaats. Als kind mag je ouder toch niet mee….. Eva boeit dat dus niet, haha. Ze appte mij. Kom je mij helpen? Ok. Wij samen naar de balie, die meneer van aan de telefoon. Ik liet mijn app en die van Eva zien. Hij keek in de computer. Daar stond 8:30. Er kwam een meisje bij, uit Eva haar coach groep. Zij was in het lokaal geweest. Geen docent. Die man ging kijken. Inderdaad. Toch geen les. Eva toch achtergelaten. Ze ging met dat meisje kletsen. Later hoorde ik van haar coach dat zij een gesprek met Eva Hema gevoerd. Een die aanstaande donderdag zou zijn. Dus dan is ze nu eerder vrij op de donderdag.

Eenmaal thuis even gezeten. Toen door naar het ziekenhuis. Voor mijn jaarlijkse infuus. Om mijn botten te versterken. Pasje was verlopen. Nieuwe laten maken. Ik was weer niet in een keer te prikken. Ik zei op een gegeven moment; doe maar in mijn hand. Dat deed ze liever niet ivm gevoeligheid. Nou, ik ken geen pijn. Dus doe maar. Dat lukte in een keer. Ik had een heel bijzondere kamergenote. Zij vroeg aan de verpleging iets over de narcose. Hij wist de antwoorden niet. Ik wel, zei ik. Oh, operatie kamer? Of ik een bepaalde persoon kende. Jazeker. Heeeeel lang mee gewerkt. Dat was haar broer. Helaas zes jaar geleden overleden. Ik vertelde haar dingen die ik met hem in het werk en privé had meegemaakt. Ze was zo blij om dit te horen. Ze is van Amsterdam naar Wageningen verhuist. Dood ongelukkig. Helemaal alleen. Nou, ik zie een keer bij haar op visite gaan aankomen.

Eenmaal klaar van het infuus door naar Wageningen. Daar ging ik vier maal tomatensoep proeven. Ik doe dit altijd met lunchtijd. Gratis gegeten. En dan krijg ik ook nog een bon van 12,50. Op de terugweg even langs de winkel. Daan thuis begroet. Toen door naar Eva. Samen naar het ziekenhuis. Het eerste wat ze zei; ik wil verdovende zalf. Krijg je niet. Je bent boven de twaalf. Je kan het. Ze werd steeds zenuwachtiger. Ze begon over de ziekenhuis opname. Elke dag een prik in haar been. De blaascatheter die ze vulde met 500 cc vocht voordat ze hem verwijderde. Dat deed pijn 🤒 🤕 😣 volgens Eva. Ik zei tegen de prikker dat ze een beetje zenuwachtig was. Vroeger nooit. Maar sinds nacht IC en de prikken daarna angstig. Heel normaal zei hij. Dat hebben grote mensen ook. Ik leg alles uit. Meneer deed het fantastisch. Het viel Eva reuze mee. Ze wilde daarna wel wat lekkers als het mocht. Tuurlijk.