Heel lang geleden fietsten mijn ex, de kinderen en ik naar Bennekom. Naar mijn ouders. Daan kon net fietsen. Eva zat bij haar vader achter op de fiets. Wij fietsten naar de stadspoort. Omhoog en ook weer naar beneden. Daan zat op een klein fietsje. Die trappers gingen zo hard op en neer toen meneer naar beneden fietste dat hij zijn voeten omhoog hield. Toen kwam er een rotonde. Meneer vloog over de drukke weg, om in de struiken van de rotonde te stoppen. Ik gilde. Paps lachte.

Ok, Eva kan beter met haar vader oefenen met fietsen naar school. Zo gezegd zo gedaan.

Eva fietste vanuit het huis van haar vader naar school Het ging super goed. Daarna fietste Eva vanuit mijn huis naar school….. Zij ging toen via mijn huis, naar het huis van haar vader naar school. Oftewel om. Prima. Autisme. Haar manier van fietsen 🚴‍♂️.

Gisteren zei Eva in de ochtend; mam, kan je mij naar school brengen? Huh? Hoezo dan? Het is prachtig weer. Zegt Eva; mam, ik was 10 minuten onderweg vanuit papa. Nu 12 minuten. Want ik moet eerst naar papa zijn huis en dan door naar school. 😂🤣😅. Lieve schat, als je vanuit onze achterdeur naar rechts gaat ben je nog veel eerder op school dan via paps zijn huis. Mams woont dichter bij school dan papa. Toen werd Eva stil. Oh. Ok. Voor het eerst nam ze de short cut.