Eva had gisteren haar eerste dag op de middelbare. Ik ging van te voren ervan uit dat dit een makkie zou zijn. Klas genoten leren kennen. Een bbq. Lekker ontspannen beginnen. Ik fietste met Eva mee naar school. Puur om te kijken wat haar route zou zijn. Mocht er iets gebeuren dan wist ik hoe te fietsen. Ze had de route met haar vader geoefend.

Eenmaal op de fiets zei ze steeds; mam, achter mij fietsen. Niet naast mij. Hallo. Rustig. Later hoorde ik van mijn ouders dat mijn moeder dit ook steeds roept naar mijn vader. Haha. Eva heeft het niet van een vreemde. Erfelijk belast.

Om 11:00 kreeg ik een appjes van Eva. Mam, ik ben misselijk. Mam, ik ben duizelig. Nee hè. Gaan we weer. Zo klaar mee. Ik appte terug; Eef, je kan dit. Er kan niks gebeuren. Adem in adem uit. Hou vol. Vertrouw op je moeder haar woorden. Ondertussen mailde ik de school over Eva haar appjes. Ik wilde dat ze het echt vol ging houden.

Ik kreeg snel een mail terug. Super fijn. Een meneer had met Eva gesproken. Hij had gezegd dat ze zelf aan moest geven wat ze wel of niet aan zou kunnen. Dan denk ik; oei, Eva zegt al snel van niet. Maar ja, deze meneer weet waarschijnlijk wel waar hij het over heeft. Gelukkig hield Eva het vol. Ze appte of ik om 15:30 bij school kon staan. Om 16:00 zou de bbq afgelopen zijn. Ze speelde op safe. Op een gegeven moment kwam er een docent naar mij toe. Zocht ik iets? Nee hoor. Ik vertelde kort het verhaal over Eva. De dame zei dat de kinderen nu een ijsje kregen. Het liep iets uit. Prima. Super aardig van de feedback.

Vandaag heeft Eva een soort van sportdag. Ze heeft al bijna een jaar geen gymles gehad ivm haar rug. Ook dat weet de school. Als ze er maar bij is. Ik heb gisteren tegen Eva gezegd dat ze nu alles mag doen wat sporten betreft. Ook als ze valt. Geen probleem. De zes maanden zijn voorbij. De schroeven zitten nu vast gegroeid.