Ik kreeg ooit een brief. Van het Wilhelmina kinderziekenhuis. De pedagogische medewerkers hadden een uitje in de dierentuin in Amersfoort geregeld. Super leuk. Ik schreef ons meteen in. Wij hadden geluk. Drie toegangskaarten.

Afgelopen vrijdag was het zover. Daan had na schooltijd een opdracht te doen. Iets voor een goed doel. Uiterlijk 17:00 zou hij thuis zijn. Hij was wat eerder. Even relaxen. Daarna de auto in. Naar de KFC. Elk uitje (zoveel hebben wij er niet) begint bij de KFC met chicken popcorn. Het was alweer een tijd geleden dat wij daar waren. Daan nam twee hapjes. Smaakte hem niet. Ok. Meneer is steeds minder van het vlees. Prima. Op een gegeven moment zei hij; mijn neus zit vol. Ik denk dat ik griep krijg. Nee hè….. Hij zei zelf nog; vroeger was ik altijd ziek op mijn verjaardag. Klopt. Stress. De volgende dag zouden wij zijn verjaardag vieren…..

Om daar te komen stonden wij in de file. Het duurde echt heel erg lang. Over een stuk van 5 minuten deden wij wel 45 minuten. Wij zagen lange rijen met mensen. Heel veel mensen. Eva en Daan begonnen al te klagen. De een zei; ik voel mij niet lekker. De ander; ik ben nu al overprikkeld. Tot tien tellen. Adem in adem uit. Ok, plan de campagne. Jullie blijven in of bij de auto. Mama gaat het park in. Het werd stil.

Wij liepen zowaar met z’n drieën het park in. Wat een drukte. Het was net open. Ik zei tegen de kinderen; pak alles aan wat je aangeboden krijgt. Zij zijn nogal van nee dank je. Bij de ingang kregen ze een raket ijs. Eva bleef ermee lopen. Ze luste deze niet dus ik zei; waarom neem je hem dan aan? Mam, jij zei, alles aanpakken. Oh ja. 😆 Daarna gingen wij als gekken naar het achterste stuk van de dierentuin. Daar was niemand. Wij liepen tegen het verkeer in. Van achter naar voren. Prima te doen.

In het begin hoorde ik nog gemopper. Ik heb ze toen op een bankje gezet. Ik liep daarna even alleen rond. Meneer en mevrouw konden even chillen op hun gsm.

Ineens ging de knop om. Ze vonden het leuk. Eva zei; mam, ik heb energie voor tien. Ik kan nog veel langer lopen. Dat gold niet helemaal voor Daan. Die kreeg spierpijn dankzij zijn heitje voor een karweitje. Maar ook hij liep gezellig mee.

Op een gegeven moment werden de kinderen stiller. Ze waren toch echt wel onder de indruk. Ze zagen zoveel kinderen met een handicap. In een (elektrische) rolstoel. Ook veel kinderen met het syndroom van down.

Eva had graag op de foto gewild met iemand van StarWars. Ik zei waarom deed je dat niet? Oh, mocht dat dan? Les voor de volgende keer. Brutaler zijn. Maar al met al, het was een super geslaagde avond. Met een wijze levensles. Wat hebben wij het toch weer goed.