Eva gaat even niet vooruit. Eigenlijk zelfs achteruit. Zij geeft aan dat ze teveel prikkels heeft. Het is ook niet niks als je van online les volgen naar in de klas moet zitten om les te gaan volgen. Al het geluid, andere omgeving dan thuis zijn…. Dan ook nog eens rechtop zitten. Naar school lopen. Het lijkt haar voor nu even teveel te zijn.

Eva is nu een week bij haar vader ivm de schoolvakantie. Gisteren moest ze naar de fysiotherapie. De vorige twee keren ging ze met haar vader. Ik vroeg of ik Eva nu even mocht lenen. Mondeling doorgeven hoe Eva haar oefeningen moet doen is lastig voor mij om te letten op de belangrijke punten. Ik zie het liever live. Dat mocht. Gisteren gingen Eva en ik naar de fysiotherapie. In de auto hadden wij een gesprek. Eva had afgelopen vrijdag een uitje met school naar Corpus in Leiden. Eva ging. Eva liep daar naar binnen. Na 10 a 15 minuten begon ze te huilen. Een lieve klassenmoeder nam Eva onder haar hoede. Eva ging niet meer naar binnen. Ze bleef in de auto. Zucht. Ik hoorde van de fysio dat lang staan voor Eva funest is. Mmmmh. Zou dat het zijn geweest? Of toch dat museum? Je loopt in een lichaam. Heel veel indrukken. Als je dan autisme hebt, laag hb en nog geen goede conditie…..

In de auto had ik het met Eva erover waarom ze niet het museum inging. Zij gaf zelf aan dat lang staan niet lukte. Ik vertelde over een jongen die ik via via ken. Hij heeft dezelfde operatie als Eva ondergaan. Helaas zijn bij hem de staven in de rug gebroken. Hij had een heel ander systeem. Een meegroei systeem. Die heeft Eva niet. Dus ik kon haar gerust stellen. Maar dat verhaal maakte veel indruk op Eva. Ze begon zelf weer over de pijn van na de operatie. Ze zei; mam, alsof er tien messen 🔪 in mijn rug prikte. Ach arm kind. Ze appte mij later of ze deze jongen wat kon sturen …..