Gisteren om 14:30 kreeg ik een high tea aangeboden van een tante. Zo lief. Voor het eerst sinds 3 maart, de operatiedag van Eva, was ik een weekend weer alleen. Eva ging in de weekenden als ze bij haar vader was de nachten naar mij. Om 18:00 kwam ze dan. Dan kon ik haar douchen en aankleden. Ze gaat nu zo hard vooruit dat ze zich prima kan redden bij haar vader. Maar, ik kreeg dus een high tea. Lekker. We hebben echt lang gezeten. Het was veel! Twee bakken met inhoud mee naar huis genomen. Voor de avond. Zo gezellig gekletst. Wat heb ik toch een fijne familie. Dat wist ik allang. Toevallig had ik het daar laatst met een collega over. Zij heeft alleen een neef. Lucky me.

Ik zag de foto’s van mijzelf die mij tante van mij maakte. Goodness. Ik ben serieus nog nooit zo dik geweest. Ziet er niet uit. Klaar mee. Zeg ik zo vaak. Maar ik hoop nu toch echt. Hoe kan dat nou? Ik zat aan huis gekluisterd. Voorheen liep ik vier keer per dag van huis naar school met Eva. En dan weer vier keer naar huis. Bij deze laatste wandeling (van 6 minuten) liep ik vaak een extra rondje over de geluidswal. Die beweging had ik dus echt nodig om op gewicht te blijven. Doordeweeks ben ik s’morgens de privé juf van Eva. Ik zit dan naast haar aan tafel of op de bank om haar te helpen met de lessen volgen. Dus een extra zit moment. In de pauze van Eva haar school dronken wij thee met iets lekkers. Had ik niet moeten doen. Zucht.

En vergeet niet die zes dagen ziekenhuis. We zaten op de kamer van Eva soort van vast. Daarna drie weken zorgverlof. Dus geen werk. Op mijn werk maak ik vaak de kilometers.

Het roer moet echt om. Het mooie weer komt eraan. Eva kan verder wandelen. Ik ga mee. Ze kan denk ik al snel weer naar school. Dan breng en haal ik haar elke dag op.