Daan ging gisteren voor een vaccinatie. Oei, meneer heeft daar niks mee. S’morgens begon hij al te zuchten en zweten, haha. Ik kocht hem om. Maak je niet druk, prik erin en doorrrr naar de MacDonalds. Daar waren wij al heeeel lang niet geweest.

Eva droomt al heel lang over de frietjes 🍟 van de Mac. Maar ja, die auto 🚙 rit. Eva de auto in krijgen (dat ze haar nek moet buigen), de rit ernaartoe en dan ook nog eens zittend eten op een harde stoel. To much. Gisteren na het schoolbezoek dacht zij dit wel aan te kunnen.

Daan kreeg om 18:00 een prik. Eva daarna thuis opgepikt. De auto 🚙 stoel wilde ze niet meer zo plat. Weer een vooruitgang. Regen 🌧 dus file in Nederland. Eenmaal bij de Mac wilde Eva het liefst door de MacDrive. Prima. Hun vaste recept besteld. Altijd zonder drinken. Dat vind ik echt veel te duur. Flesjes water en een pakje sap had ik meegenomen. Wat zag ik ze genieten. Eva werd wel steeds bleker om de neus. Toch wel een hele onderneming. Maar de smaak van de frietjes 🍟 deed haar zeker ook weer goed. Weer een mijlpaal, 😂.

Waarom belonen wat eigenlijk normaal zou moeten zijn? Uuuhm. Zou niet nodig hoeven te zijn. Klopt. En toch… Als ik denk aan mijn jeugd. De tandarts. Pfff, wat vond ik dit steeds weer spannend. Ik had altijd wat. Een gaatje of tandplak. Mijn broer die zijn tanden amper poetste had nooit die ellende. Dan kreeg je ook nog een fluor behandeling. Daarna mocht je een tijd niks eten. En als ik dan mocht eten…. comfort food. Mijn moeder ging dan met ons maar de supermarkt. Wat willen jullie eten? Ik koos altijd voor een zak cheese onion chips. Ik zie mij nog fietsen met een zak cheese chips op weg naar huis. Eerst keek ik ernaar. Water liep in mijn mond. Maar daarna…. Dat eerste chipje. Die smaak. Kan ik nog terug halen.