Mijn uitzicht vanuit hotel 🏨 Wilhelmina kinderziekenhuis. In het weekend was er niks te zien op de weg. Doordeweeks een drukte van jewelste. De ambulances 🚑 die langs reden waren niet te tellen.

Ik ga dit nog missen. Natuurlijk vond ik het heftig Eva met pijn te zien. Soms helemaal in haar eigen bubbel. Geen contact te krijgen. Maar voor mijzelf, geen huishouden en geen boodschappen te doen. Ik hoefde niet te koken. Eva sliep tot gistermorgen nog heel veel. Dan liep ik naar de huiskamer voor een bakkie of kop thee. Even buiten in de zon een frisse neus halen.

Gistermorgen leek het er nog niet op dat Eva naar huis kon. S’middags maakte ze grote stappen. Hele grote. In de ochtend zag ze het niet zitten om naar huis te gaan. De middag wel……

En toch…. Als ik zie hoe ze nu uit bed gaat. Langzaam draaiend op haar zij. Ze houdt het bed hek dan vast. Dan gaat het hoofdsteun omhoog. Dan haar benen uit bed en hoppa ze zit. Maar thuis hebben wij geen bed hek en geen hoofdsteun die omhoog kan. Als ik haar aan haar armen trek of haar rug steun, dan gilt ze van de pijn. Dit gaat nog een dingetje worden. Ze geeft de pijn nog steeds een 9……..

Ik ben benieuwd hoe ze vanmorgen wakker gaat worden. Die auto 🚙 rit zal best een dingetje zijn. Wat zal ze kapot zijn als we thuis aankomen. Die twee drempels bij onze voordeur wordt al een dingetje. We gaan het zien. Daarna maar lekker uitrusten op de bank.

Gisteravond heeft Eva film gekeken. Ik had in het winkeltje een zak chips gekocht. Onze laatste avond in het WKZ. Een bonte avond met een film en chips.