Gistermorgen om 7:50 ging de wekker. Aankleden maar. De tas was al gepakt. Lekker makkelijk, we hoefden niet te ontbijten. Om 8:30 kwam haar vader en stiefmoeder nog even langs. Om 8:45 stapten Eva en ik in de auto. Eva zei nog; we kunnen wel langs de Mac. Nou, nee. Je moet nuchter zijn.Om 9:35 waren wij in het ziekenhuis.

Om 10:00 officieel melden. We zaten er relaxed bij. 10:45 werden we geroepen. We gingen naar de kamer van Eva. Er werd wat uitgelegd. Eva moest huilen. Daarna kwam er een pedagogische medewerker. Zij liet via plaatjes alles zien hoe het verloop zou zijn. Weer huilen. Ineens moest Eva zich omkleden. Ze kreeg een kop telefoon op met mijn gsm. Al kijkende naar tictoc gingen we naar de holding.

Daar werden vragen gesteld. Meteen door naar de operatie kamer. Weer werden er vragen gesteld. Daarna mocht de koptelefoon weer op, haha.

Het infuus prikken lukte niet op de plekken waar Eva verdovende zalf had gehad. Ik zei; Kies maar een andere plek, daar kan Eva wel tegen. Echo erbij. Prik, even met de naald rond roeren. En jawel, gelukt. Eva reageerde er niet eens op. Lang leve tictoc. Ik denk door de pijn medicatie dat Eva ging huilen. Het begon te draaien. Ze was zo bang om misselijk te worden. De pedagogische medewerker hield Eva haar gsm vast zodat Eva maar een hand nodig had om te swipen. Eenmaal in slaap stond die hand nog omhoog, hahaa. Kus gegeven. Op de terugweg kwam ik een oud collega tegen. Dit hadden wij afgesproken. Zij gaf mij tips waar te kunnen zitten. Ik heb even in het Ronald mcDonald huis gezeten. Iedereen vroeg waarom ik daar was. Geen zin in. Op de kamer van Eva in mijn dagboek geschreven. Over de operatie en het voor en na traject. Die gaat straks in de doos 📦. Parkeerkaart geregeld. Kluisje geregeld. Op het terras in de zon gezeten. En toen werd ik al gebeld. Om 14:30. De operatie was goed gegaan. Eva kon armen en benen bewegen. Ik ging naar de familie kamer op de IC. Om 16:45 werd ik geroepen. Daar lag mijn kleine meisje. Ze had nog niet gereageerd zeiden ze. Ik zei haar naam en haar ogen gingen open. Ze heeft toen wel een tijdje gehuild. Zachtjes. Ineens zei ze heel hard; kan ik wel praten? Ik schrok ervan, haha. Zo uit het niets. Ja dus, je kan praten. Later werd ze draaierig en kreeg ze pijn. Ze had ook een hoge bloeddruk en hartslag. Ze heeft vijf soorten pijnstilling. Alles opgehoogd. Eva werd rustig. Viel in slaap 💤. Fijn.

Bij een kindje naast ons werd muziek afgespeeld. Piano geplunk. Al ze die niet om 24:00 hadden uitgezet dan had ik de speaker uit de muur getrokken 🥴🤭.

Eva heeft een pleister met een rood lampje om haar vinger. Voor de saturatie. Zegt Eva; ik zie Rudolf 😂.