Ik had wat lekkers in de ziekenhuis tas van Eva gestopt. Voor ergens een keer na de operatie. Misschien niet eens nodig. Maar ik zal een bepaald gebeuren nooit meer vergeten.

Eva, haar vader en ik zaten in het Wilhelmina kinderziekenhuis. Aan een tafel met iets te drinken. Ik had een pak kanjer stroopwafels mee. Per twee verpakt. Een moeder liep langs. Zij keek. Nog een keer. Ze vroeg; wat willen jullie voor deze stroopwafels hebben? Mijn kindje ligt al een tijd in dit ziekenhuis. Vraagt om stroopwafels. Maar ik zie ze niet in het winkeltje.

Wij hadden de neiging om ons aangebroken stuk zelfs mee te geven. Gelukkig hadden wij nog genoeg per twee verpakt in de verpakking over. Meegegeven. Wat wij hiervoor wilde hebben? Niks natuurlijk. Ik denk hier nog vaak aan terug. Het zijn soms de kleine dingen die iemand een glimlach in het gezicht kunnen geven. Zou dit kindje nog leven? Deze moeder leek zo radeloos.

Daarom neem ik als de operatie van Eva doorgaat wat lekkers mee. Misschien neem ik het gewoon weer mee naar huis. Prima. Ook dan komt het wel op.