Eva zit er even helemaal doorheen. In de vakantie kon ik steeds zeggen; in het nieuwe jaar wordt je geopereerd. Dat klonk nog lekker ver weg.

Gistermorgen liepen wij naar school. Voor het eerst weer sinds drie weken. Ik maakte toen de stomste opmerking. Ik zei, Eva volgende week wordt je al geopereerd. Ik schrok van mijzelf. Maar het leek Eva nog niks te doen.

Eenmaal op het schoolplein zag ze haar vriendinnen. Ze liep lachend naar ze toe. Tien minuten later werd ik gebeld door de juf. Die was in de klas begonnen over de operatie van Eva. Wat de klas allemaal voor Eva kon doen. Eva begon te huilen en stopte niet meer. Ik moest haar ophalen.

S’middags kwamen opa en oma. Spelletje gedaan. Ze leek weer ok. Om 17:30 naar de fysio. Ze begon weer te huilen. Bleef huilen. Ook in de auto. Eenmaal daar nog steeds. Alle andere kinderen waren ziek. Dus Eva kon huilend naar de fysio. Niemand die het zag. Ze deed een oefening. Ze smeekte of ze naar huis mocht. Misselijk. Hoofdpijn.

Zucht. Komt het allemaal nu ineens bij haar binnen? Of is ze echt niet lekker? Door haar autisme krijg ik er niks uit. Als ik vraag; waarom huil je? Zegt ze, weet ik niet? Vraag ik; ben je bang? Zegt ze weet ik niet. Standaard zegt ze weet ik niet. En als ik zeg dat ze echt moet gymen voor haar gezondheid dan roept ze ineens dat ze misselijk is. Terwijl ze goed gegeten had. Pfff. Ik weet het even niet meer.

Ik blijf haar knuffelen en met haar praten. Als ze geen antwoord wil geven laat ik haar met rust. We kijken soms een film. Doen spelletjes 🥰.

Gisteren vertelde ze ook nog eens dat ze het benauwd had. Ik heb nooit met haar bijzijn tegen iemand gezegd dat haar longen op een functie zaten van 70%. Waarschijnlijk is dit nu zelfs minder. Zou ze dat nu gaan merken?