Dit klinkt gek. Vroeger was ik gewend om altijd met mijn kinderen samen te zijn op mijn werk na. Wij waren een drie eenheid. Toen kwam de scheiding. Om het weekend gingen de kinderen naar hun vader. Een lang weekend. Hij was, is, de vrijdag en maandag dan vrij. Ideaal. Zo was of hij of ik er voor de kinderen. Met ziekte van een kind was er altijd een van de ouders vrij.

In het begin vond ik het vreselijk om de kinderen om het weekend te moeten missen. Daarna vulde ik deze weekenden in met extra werken. Dus als de kinderen bij hun vader waren, werkte ik. Natuurlijk had ik weleens een vrij weekend (sporadisch). Maar de laatste tijd, iets met corona, wachtlijsten weg werken, werk ik veel. Of ik heb de kinderen of ik werk.

En dan zegt hun vader; ik ga weg van werk voor veertien dagen. Helemaal prima. Maar hoe fix ik dat met de kinderen? Zijn vriendin wilde gelukkig nog steeds Daan en Eva ‘opvangen’. Erg fijn. Voorheen belde ik dan mijn ouders. Maar ook zij worden een dagje ouder. Maar zo fijn dat mijn ouders alsnog willen lunchen met de kids. En dan ook nog eens luxe. Knabbel stengels , croissantjes en pizza brood. Hoe lief is dat?

Gisteren heb ik wederom een 12 uurs dienst gedraaid. Kindjes waren bij de vriendin van hun vader.