Ik snap er niks van. Ik kan geen reacties zien op mijn geschreven stukjes. Al een tijdje niet. Zo jammer. Ik wil namelijk graag de reacties zien om daar weer op te kunnen reageren. Grrrr, waarom ben ik nou een digibeet?

Gelukkig krijg ik steeds meer hulp van mijn kinderen. Ik heb een code voor magister in verband met de middelbare school van mijn zoon. Elke keer als ik kijk zoek ik mijn code (ik ken hem al aardig uit mijn hoofd). Deze vul ik dan steeds weer opnieuw in. Dat moet veel makkelijker kunnen met eenmalig invullen en daarna gewoon klik, en kijken maar. Woensdag is de man des huizes weer thuis. Dan ga ik het hem meteen vragen om dit te installeren op mijn iPad en gsm.

Mijn dochter weet alles van computer spelletjes. Zelfs mijn zoon vraagt weleens; Eef, hoe doe je dit? Geweldig toch?

En dan nog even het blind typen. Nu we het toch hebben over computers en andere internet apparaten. Daan en Eva hebben beidden deze cursus gevolgd op mijn aandringen. Ik keek laatst naar Daan toen hij een bericht aan het typen was. Jawel, zonder te kijken, met tien vingers. Goed bezig jongen!

De kinderen hadden een bon gekregen van een oom en tante voor hun diplomering. Ik heb er nog een van liggen. Dat wordt binnenkort genieten van een ijskoffie bij de beren.