Wat wordt dit onderschat. Een burn out. Het lastige is dat dit bij de een drie maanden duurt en de ander meer dan een jaar.

Ik zat al een tijd niet lekker in mijn vel. Toen gebeurde er iets in mijn privé leven. Ik storte toen finaal in. Op mijn werk zei ik; ik voel mij niet zo lekker. Hop, aan de monitor gelegd. Veel te hoge hartslag. Door naar de hartbewaking. Daar konden ze niks bijzonders vinden. Toen nog…. Tegenwoordig als men denkt aan een burn-out dan kunnen ze dit vaak ook aantonen in het bloed. Zo fijn dat er een bevestiging is.

En dan moet je van de arbo arts elke maand op de koffie bij collega’s. Een week van te voren had ik al buikpijn. Eenmaal op de werkvloer begonnen mijn oren te suizen. Ik kon al die ‘herrie’ niet aan. Maar ik moest. Huilen was wat ik dan kon of ik was lamgeslagen en zei wat ik moest zeggen. Eenmaal thuis, slapen en slapen. Blij dat dit voorbij was. Ik had weer drie weken rust.

En wat doe je met die rust? Voor je uit staren. Meer lukte niet. Als de kinderen uit school kwamen was ik er voor ze. Maar onder schooltijd….. de kerstboom 🎄 van dat jaar kan ik nog dromen. Ik zat ernaast. Elk lampje kan ik nog steeds nauwkeurig beschrijven waar die hing. Zo bizar. Net binnen een jaar was ik weer aan de slag. Na een half jaar weer volledig met bereikbaarheidsdiensten draaien. Toen kwam iets anders op mijn pad.

Een scheiding en kanker. Het bijzondere is, dat ik na chemo, operatie, bestraling en abces te hebben gehad, ik nog sneller aan de slag was dan na mijn burn-out. Dat zegt heel wat. De scheiding was de beste keuze (van mijn ex). Daar kwam mijn burn-out vandaan. Het ‘kanker’ proces heb ik samen met mijn familie en vrienden gefixed. Dit heeft mij zelfs sterker gemaakt.

Onderschat nooit een burn-out!