Gisteren moest ik aan het infuus. Ik kreeg een middel om mijn slechte botten te versterken. Ze zijn door chemo ?/hormoon pillen snel achteruit gegaan. Ze vroeg of ik moeilijk te prikken was. In de tijd van de chemo ging ik steeds naar de operatie kamer. Een anesthesist prikte steeds het infuus naald. Dit omdat ik bij de eerste chemo meerdere keren mis geprikt werd. Dus, ja, ik denk dat ik moeilijk te prikken ben.

Poging een. Elleboog. De naald ging erin, ze bleef maar roeren. Of dit geen pijn deed. Nee hoor. Roer maar lekker verder onder de huid. Haha. Ik heb nooit pijn. Kan gevaarlijk zijn….. Poging twee. In mijn hand. Meteen een dikke bobbel. Dwars door het vat. Ze vond het vervelend. Ik opperde; anders ga ik naar de operatie kamer…. Ze keek mij aan. Dat willen ze liever niet. Dat snap ik. Maar mevrouw ik werk daar. Ze haalde opgelucht adem. Doe maar dan. Wat fijn.

Ik ging naar de uitslaapkamer. Een collega wilde het wel proberen. In een keer raak. Joepie. Ik weer op mijn slippertjes naar de dagbehandeling. Erg komisch. Infuus eraan. Ontspannen maar.

Om 12:00 kwamen ze met een lunch pakket. Hoe aardig is dat? Twee broodjes, sappie, banaan en een muesli reep. Wat een service.