Ik ben niet zo van het promoten van een serie of een betaalde zender zoals Netflix, Disney of bv Videoland.

Maar ik keek van het weekend maar Lenox Hill. Een ‘gewone’ ziekenhuis serie, opgenomen in New York. Op Netflix.

In het begin vond ik de serie prima, je leert de patiënten en verzorgenden kennen. Toen kreeg een van de artsen de diagnose kanker. Met daarbij een hele moeilijke beslissing. Opereren of niet. Dat stukje vond ik al best heftig. Ik snapte zo goed zijn woorden. Ik maak mij voor nu niet druk……

Toen ik dacht dat de serie afgelopen was kwam er een COVID aflevering. Die sloeg bij mij echt in als een bom. Ook daar lieten ze zien dat familie niet bij een stervende patiënt mochten zijn. Dat je via een iPad de familie afscheid liet nemen. Pffff. Ik heb die iPad vastgehouden. Ik gaf de knuffel van familie door aan hun dierbare die stervende was. Zo blij dat dit voorbij is.

En dan zegt je zoon tegen zijn stiefbroer, dit was de beste tijd van mijn leven. Geen verjaardagen, geen geknuffel, lekker thuis les volgen, ondertussen op je telefoon zitten. Uiterlijk om 13:00 waren de lessen voorbij. Onder de twaalf jaar dus hij mocht spelen met stiefbroer en een vriendje. Meneer Daan moest eens weten. Mams ging er bijna aan onderdoor. 12 uursdiensten. Daarna nog les geven. Ik weet nog steeds niet wat ik erger vond. Dat les geven viel niet mee aan een autist. Ik deed alles vereerd. Zucht.