Ik kreeg een mail dat de schoenen van Eva rond 17:00 bezorgd zouden worden. Ik durfde om 13:00 een boodschap te doen. Ging ineens mijn mobiel af in de Kruidvat. Er had iemand aangebeld. Neeeeeee, toch niet dat pakketje?

Ik keek. Jawel, er stond een meneer voor de deur met een pakje. Ik duwde op het microfoontje en zei een beetje schor; hallo. Hij zei; ik heb een pakket. Oh, zei ik, ik dacht dat je om 17:00 zou komen. Ik kom eraan. Zet maar bij de voordeur.

Meer mensen doen het zo. Maar ik nu dus voor het eerst. Snel naar huis. Want als deze gestolen wordt… Het was geen heel goedkoop ding. En op de doos stond ook, zag ik later, met grote letters Nike op. De meneer had het pakje netjes achter de plantenbak gezet. Dus vanaf de straat niet te zien. Maar via een dode hoek bij mijn bel makkelijk mee te nemen. Het is goed gegaan. Pfew.

Als je sommige pakketjes mist dan moet je soms een eind rijden om het op te halen. Dat was voor mij de reden om te gaan praten via de deurbel. Ik had geen zin om een tot twee dagen te wachten voor mijn pakket op te halen. En dan ook nog eens kilometers om te rijden. Vandaar mijn stem via de deurbel. Voor het eerst. Maar eigenlijk vind ik het nog steeds niks.