Mijn dienst afgelopen dinsdag overdag en nacht viel redelijk mee. Van 14:30 tot 00:30 gewerkt. Daarna kon ik maar niet in slaap vallen. We hadden zo hard gewekt. Zonder pauze. Normaal kom je uit je werk en ga je eten, relaxen, etc. En ik moest nu door van druk druk naar slapen. Lukte niet. Om 7:45 ging de wekker. Ik was kapot.

Ik moest de school van Daan bellen dat hij om 12:15 van school naar huis zou komen ivm de orthodontist. Toestemming gekregen. Maar Daan zei dat de juf van zijn klas niet akkoord ging. Jammer. Meneer had stress. Fietste meteen door naar de ortho. Terwijl ik maar aan het wachten was op hem. Thuis wel te ver staan. Poort al open. Tandenborstel lag klaar. Alles om op tijd te zijn. Van 12:30 tot zelfs 13:00 was ik aan het wachten. De tijd van de afspraak. Geen Daan. Geen bericht. Oh dear. Is er iets gebeurd?

Uiteindelijk hoorde ik dat hij rechtstreeks naar de orthodontist fietste. Zucht. Prima plan. Maar zeg dat tegen mij. Maar ook zonder tandenborstel. Nee hè.

Ik was dus niet op tijd daar. Meneer kreeg dingen te horen. Geen idee wat daarvan klopte. Ik daarmee, of Daan het goed begreep. Daarom wilde ik mee. Beugel was fout, vorige keer ook…… Volgens de zelfscan een dag vtv was alles in orde. Wie spreekt nu de waarheid? Geen idee. Ik was er niet bij. Maar wat baal ik van dit soort acties. Meneer leeft met een telefoon in zijn hand. Als er iets veranderd, geef het door. Ga met de tijd mee. Zelfs zijn digibeet moeder snapt dat.

Nu weet ik nog niks. Had de orthodontist gelijk, of de vorige, of die van de scan? En dan zegt hun vader; laat ze het uitzoeken, de kids. (maar hij wil de rekening niet betalen omdat het voor niks is geweest met een beugel die niet klopte. Dat mag hij zelf regelen.) Je ziet nu wat ervan komt. Of maar accepteren. Dat kan beide kanten opgaan. Met een beetje geluk en meer relaxed zijn de goede kant. En anders…. Zien we dan wel weer. Let ik go.