Het is zover. Eindelijk. Een collega van mij begon een buurtkastje. In mijn straat. Daar stopte de buurt eten in en een ander pakte dit eruit. In de hoop dat dat mensen zijn die het nodig hebben. We hebben het hier over mensen die niet bij de voedselbank in aanmerking komen omdat ze nog geen grote schulden hebben. Maar voor nu redden ze het net niet. Deze mensen willen wij (een kleine groep vrijwillers) helpen. Dit buurtkastje maakte al elke maand een voedselpakket voor 20 gezinnen. Een andere wijk ook.

Eind december was het nog een droom om een winkel te openen. Een winkel zonder kassa. Dat 40 gezinnen die wij nu hebben kunnen winkelen zonder te betalen. Inmiddels wat giften mogen ontvangen. Boodschappen van mensen.

De spullen werden opgeslagen.. Een buurthuis gaf ons een prachtige ruimte! De Meerpaal. Echt fantastisch. Zo blij mee.

Gisteren werden door twee andere dames en mijzelf de laatste inkopen gedaan. De boel ingericht. Wat voelde dat goed. Via via een stelling en een koelkast. Ongelooflijk wat een hulp en giften wij hebben gekregen.

Een van de dames had haar auto vol met boodschappen. Maar ook een lekke band. Ik heb de spullen opgehaald. Mijn auto zakte bijna door de hoeven.

Wasmiddel en drogisterij producten gekregen. Super fijn.

Hier zijn wij nog aan het inrichten. Uiteindelijk komt er een bepaald systeem. Die nemen wij over van de voedselbank in Veenendaal. Veel geleerd van ze.

Tijdens de lunch gisteren waren nog wat extra vrijwilligers. Echt fijn dat wij allen op één lijn zitten. Onze stichting gaat heten; voedsel connect. Men krijgt voedsel van ons. Maar de koffie tafel is ook belangrijk. In gesprek komen met de mensen. Kinderen kunnen spelen of knutselen. Wij willen dat mensen gehoord worden. Dat ze verder komen met tips. Dat ze kunnen zeggen; ik ga het redden zonder de hulp van de winkel zonder kassa. Wij zijn er nog lang niet. Maar het begin is er.

Wat zo grappig was….. dat is een voordeel van connecties; een persoon die mee kwam praten over ideeën zei ineens; ik fiets naar de voedselbank. Ze kennen mij. In Ede is op de vrijdag een uitgifte van pakketten. Ms hebben ze wat over. Daarna belde ze ons. Of we met de auto kwamen. Twee dozen vol met gesneden groente. Toetjes. Drie dozen chips en drie dozen pepernoten. Zo lief. De meneer van de voedselbank zei wel; anders gaven wij het aan het leger des Heils. Ow…. Toen voelde het minder goed.

Maar wat gaan wij nu doen? Vandaag hebben wij heel veel vers spul. Wij denken dat dat niet allemaal op gaat. Dan geven wij dit vanmiddag alsnog aan het leger des Heils. Niks gaat verloren.