Afgelopen woensdag was een te drukke dag. Overdag kookte ik vooruit. Ook voor een ander gezin. Om 14:00 kwam nummer één thuis. Een uur later de tweede. Eva. Lieverd, je hebt nog een kwartier om te chillen. Dan een half uur huiswerk/toets doornemen. Toen moesten wij door naar de orthodontist.

Een uur voor de afspraak brak een slotje van Eva haar beugel af. Perfecte timing zou ik zeggen. Eva in paniek. Als de elastiekjes een uur niet erin kunnen dan moet ik straks weer opnieuw beginnen, zei ze. Ik gaf nog aan; als dit op de vrijdag avond gebeurd kan je niet voor maandag terecht. Waarom niet in het weekend? Niet nodig.

Op de geplande afspraak waren wij bij de orthodontist. Deze gaf aan dat Eva naar de kaak chirurg moest. Een kies komt niet mooi door. Heeft een zetje nodig. Even die kies wat kraken. Kettinkje erop plakken en dan hopelijk tevoorschijn toveren. De eerste reactie van Eva in de auto; mam, je weet dat het ziekenhuis een trauma voor mij is. Ik ga noooooit meer daar naartoe. Oh dear.

Eenmaal thuis gaf ik de kids eten. Door naar mijn werk ivm een cursus was ik om 19:00 thuis. Moet je nog huiswerk doornemen. Alles bij elkaar niet ideaal. Eva in tranen. Mam, waarom moet ik leren? Mam, waarom moet ik weer naar het ziekenhuis. Ach. Ik kon alleen maar aangeven dat iedereen naar school moet en huiswerk heeft. En wat de kaak chirurg betreft? Komt goed. Dat gaat mama fixen.

Ik ken ze namelijk allemaal. De leukste, geduldigste ga ik regelen. Die prik in de gehemelte, die kent Eva al van de tandarts. Trauma. Inmiddels heb ik gehoord dat je de prik plek voor kunt verdoven. Van te voren even een pijnstiller 💊 erin. Gaat goed komen.