Als Eva denkt aan haar rug operatie. Of aan bepaalde (in haar ogen) strenge verpleegkundigen. Dan krijgt ze de kriebels. Geen leuke herinneringen. Maar er was een lichtpuntje in het ziekenhuis; Denise. Een jongedame van het pedagogisch team. Wat een lieverd.

Toen wij een tijd geleden voor de eerste controle na operatie in het ziekenhuis waren gingen Eva en ik even naar afdeling schildpad 🐢. Denise was die dag niet aan het werk. Thuis toch een kadootje gekocht. Ik belde begin deze week naar het ziekenhuis. Vrijdag had Eva een studie dag en Denise werkte. Geweldig. Kaartje geschreven. Daar gingen we. Denise werd door een verpleegkundige gebeld. Helaas zat ze in een ander gebouw. Maar wij kregen haar aan de telefoon. Dus toch nog gesproken. Leuk! Aan het einde van de dag kreeg ik een mail van haar met een bedank bericht en ze vroeg hoe het met Eva ging.

Daarna reden wij door naar het revalidatie centrum waar Eva vaak kwam ivm haar corset. Toevallig was Leo er. Onze held. Eva heeft een keer een corset van een ander gehad omdat Leo thuiszat met een hernia. Die paste toen voor geen ene meter. Wat een drama. Vandaar dat Leo onze held is. Toen wij binnen liepen zat de receptioniste aan de telefoon. Eva had de automaat chocolademelk gemist. Dus wij gingen voor een bekertje choco. Nog een laatste blik op het prachtige aquarium geworpen. Eva vroeg of ik een foto van vriend Nemo wilde maken.

Toen we de chocolademelk ophadden vroeg ik aan de receptioniste of Leo er was. Jawel. Ze piepte hem op. Leo was blij verrast. We gingen even met z’n drieën apart zitten. Hij vroeg hoe het nu met Eva ging. Ze was enorm veranderd zei hij. Jawel, 6,5 cm in een dag gegroeid door de operatie. Nee, zei hij, dat bedoel ik niet eens, ze heeft een heel ander gezicht. Volwassen. Leo maakte niet vaak mee dat mensen hem kwamen bedanken. Ik heb gezegd dat dit echt van Eva kwam. Om alles af te sluiten. Daarna weer op weg naar Ede. We kregen ook nog eens een gratis uitrij kaartje.