Voor mijn gevoel ging Eva de laatste tijd achteruit. Ze klaagde steeds meer over pijn. Terwijl ze eigenlijk minder deed. Overleg gehad met haar vader toen ze vorig weekend bij hem was. Hij had hetzelfde gevoel.

Wat vroegen wij nou van haar? Online les volgen. Zittend of liggend. Met eten aan tafel zitten. Naar school lopen en weer terug, puur om een frisse neus te halen.

In het ziekenhuis hadden wij een strenge en een ‘slappe’ verpleegkundige. De een zei; tjakka, ga door, stel je niet aan. De ander zei; wauw, Eva je bent goed bezig. Neem de tijd.

Zo gingen wij naar huis. Vanmiddag ging ik met Eva maar de fysio. Deze vond het al vreemd dat ik daar met Eva kwam. Ok…. Eva kreeg ik trouwens daar niet uit de auto. Ik had eerst een gesprek met de fysio. Plan gemaakt. Daarna gingen wij samen naar Eva toe. Ze moest huilen. Bleek. Zweten als een gek. Wij gaan te hard van stapel. Een nieuw plan gemaakt. Doorgaan met online les volgen. Zes keer per dag moet Eva of de trap aflopen, of een kwartier aan tafel zitten om te eten of vijf minuten wandelen. Tussen elke stap; liggen. Zo plat mogelijk. Ok dan. Andere koek.

Ik heb ook met het ziekenhuis gebeld. Zij hadden een brief van aanpak moeten meegeven…. Geen idee of dit standaard is. Onze fysio gaf aan dat ze wel was gebeld door het Radboud toen een jongen/cliënt van haar daar was geopereerd. Ik weet van onze arts dat hij fysio voor de operatie al niet echt belangrijk vond. Misschien een andere manier van aanpak. Allemaal prima.

Nu hoorde ik ook van een andere meid die in het WKZ geopereerd was jaren geleden (8,5cm gegroeid), dat zij na de operatie een maand in een rolstoel zat. Toen Eva dit hoorde vroeg zij ook hierom. Haha.