Afgelopen maandag gingen Eva, haar vader en ik naar een maatschappelijk werker. Dachten wij. Eva ging met een dame mee, wel een maatschappelijk werkster. Haar vader en ik met een psycholoog. Apart van elkaar. Wij mochten alles vertellen over Eva en hoe de verpleging haar kon benaderen. Wat zijn haar angsten? Hoe kunnen ze haar troosten? Heeft zij een beeld van de gang van zaken?

Erg interessant. Ze konden niet alle vragen beantwoorden. Ik had bijvoorbeeld de vraag, hoe krijg ik mijn dochter thuis als zij na de operatie nog maar 15 minuten kan zitten en de rit duurt 40 minuten? Twee personen op bezoek. Is dat over de hele dag of mag er een persoon gewisseld worden? Die antwoorden had ze niet. Gisteren werd mijn ex gebeld en kregen hij en ik hier antwoorden op.

Mijn ex wilde de afdeling zien waar Eva kwam te liggen. Eva zei vtv al nee. Ik kon via een oud collega zelfs een rondleiding operatie kamer regelen in het weekend. Nee, Eva wilde niet. Ook nu was ze heel stellig. De maatschappelijk werkster vroeg het nogmaals. Maar nee, was en bleef nee bij Eva. Ze wilde daar nog even niks mee te maken hebben.

Terwijl haar vader rondgeleid werd zat ik met Eva op de bank. We bekeken samen haar boekwerk die ze gemaakt hadden. Daar stond bijna elke stap in van opname tot ontslag. Ook een lijstje van Eva met wat niet te vergeten mee te nemen. Dat waren haar knuffel en iPad. Ze zei dat ze nu alles wist van de operatie. Hihi, ik vraag het mij af. Maar wat maakt het uit. Het is verteld. Zij heeft er vertrouwen in. En als het straks zover is dan heeft ze papa en/of mama bij zich. Ik begreep van haar vader dat ze na de uitleg thuis toch een dipje had. Eva moest huilen. Huilen mag gelukkig.