Ik denk met veel plezier terug aan mijn ambulance tijd. Acht jaar mogen doen. Ik stopte omdat ik zwanger was van mijn zoon. Mijn ex had onregelmatige werktijden inclusief uitzendingen. Dan moet je er als moeder zijn voor je kind. Een opvang in de nacht was er niet.

Een van mijn ritjes; mijn mannelijke collega, verpleegkundige, en ik haalden een oudere man op. Deze man zag hoe mijn collega naast hem kwam zitten. Ik deed de klep dicht. Hij begon te roepen; gaat zij rijden? Een vrouw? Echt? Dan ga ik niet mee! Waarop mijn collega zei; meneer, zij rijdt beter dan ik. Laten we het een stukje proberen. Eenmaal bij het ziekenhuis deed ik de klep van de ambulance open; ik kreeg twee duimen omhoog. Volgens hem was ik de beste chauffeur. Geweldig toch? Ik geef toe dat ik extra langzaam over drempeltjes reed. Putdeksel in de weg raakte ik niet met de banden. Zo kreeg de vrouw achter het stuur een goede naam.

Of de keer dat er tv opnames waren op de SEH in ons ziekenhuis. Wij moesten de patiënt van te voren om toestemming vragen. Ik wist natuurlijk van de opnames (mijn haar extra mooi in de krul). De patiënte in de ambulance zei eerst ja. Tijdens de rit bedacht ze zich. Waarom? Ze had geen lippenstift 💄 meegenomen. Geweldig toch?