Gisteren ging mijn vader met mijn broer op stap. Hij durft mijn moeder niet zolang alleen te laten. Logisch. Er kan maar zoiets met haar gebeuren.

Laatst viel de stroom bij ze uit. Een dag of twee later kwamen ze erachter waarom. Mijn vader had boven overal de vloer eruit gehaald. Daar lag iets …. ik weet de naam niet, wat doorgebrand was/aan het smeulen. De meneer die hielp rook het. Potverdikkie. Het zal je maar gebeuren. Pa even een boodschap doen en ma, liggende beneden op bed. Een oud houten huis brand snel. En mijn moeder moet eerst haar brace omdoen voordat ze met haar rollator een stukje kan lopen.

Helaas gaat het zitten en lopen bijna niet meer. Dit doet teveel pijn. Zo jammer. Ze wil zo graag een stukje door de tuin lopen. Maar helaas. Sinds ze vijf bestralingen heeft gehad omdat ze met haar been ging slepen, heeft ze meer pijn.

Ik had gisteren mijn slowcooker meegenomen. Zwolse stoofpotje s’morgens erin gedaan. Stekker erin. Om 17:30 was het eten klaar. Ideaal. Ondertussen toen de pan zijn werk deed kon ik lekker kletsen met mijn moeder. Best wel gek dat je praat over een leven als zij er niet meer is. Wat kunnen we voor pa doen, etc etc. Het blijft op dit moment een leven met een lach en een traan. Dat is het natuurlijk altijd wel. Maar nu toch intenser. Eva kan ook ineens in huilen uitbarsten. Vorige week zaterdag waren we bij mijn moeder geweest. Eenmaal thuis moest Eva huilen. Oma mag nog niet dood. Snap ik kind. Voor nu gaan we veel van haar genieten.

De wens van mijn kinderen; nog eenmaal bij opa EN oma logeren. Net zoals die 8 maanden toen wij daar gewoond hadden omdat wij met een scheiding en mama borstkanker te maken hadden.