Afgelopen donderdag bracht ik mijn kinderen naar hun vader. Mijn dochter ging vanuit school hem toe. Mijn zoon bracht ik vanuit ons huis. Niet naar school geweest. Hij was ziek. Niet lekker. Spugen. Mega hooikoorts. Stress van het ziek zijn van oma. Samen lagen wij op de bank. Fijn gesproken. Naast hem een emmer. Wat een gevoelig kereltje is het toch ook. Mam, de liefste mensen op deze wereld zijn opa en oma. Ik kan niet zonder oma. Ik wil mijn verjaardag niet vieren. Nooit meer zonder oma. Ach, arm kereltje. Ik ga hem ompraten hoor. Wij moeten het leven vieren! En opa’s en oma’s horen eerder dood te gaan dan papa’s en mama’s toch? Helaas onze oomie iets te vroeg. Ooit zo’n sterke vrouw.

Maar ja. Drie jaar geleden had zijn moeder deze ziekte. Een half jaar geleden werd zijn tante opgegeven met deze ziekte. Wat een impact voor een kind. Niet te beschrijven.

Ik ben aan het bekijken wat ik voor mijn kinderen kan betekenen in de ziekte die kanker heet.

En ondertussen? Ik heb een fijn app contact met mijn pa, ma, broer en schoonzus. Wat zijn wij een steun voor elkaar. Zo fijn. Maar ja. De nachten. Mijn vader slaapt nu voor het eerst sinds 50 jaar alleen in ‘hun’ bed. En ik? Ik laat voor het eerst mijn slaapkamer deur open. Onze kat dolf gaat op een kussen liggen naast mij. Zonder te bewegen. Als ik tussendoor wakker wordt zie ik haar naar mij kijken. Dan begint ze te snorren. Zo lief. Huisdieren voel echt je emotie aan.