Kijk haar nou liggen. Vandaag precies een jaar geleden lag ze op de Intensive care. Laatst vroeg Eva aan mij; mam, kunnen we 3 maart vieren? Huh, wat bedoel je? Dat is de dag van mijn operatie een jaar geleden. Kunnen wij daar iets mee doen? Jawel, maar dan zitten wij op de boot. Op de heenweg al gekeken wat voor lekkers ze hadden. Appeltaart, chocolade taart, worteltaart of een chocolade toetje. Dat komt wel goed.

Als ik nog denk aan die eerste periode. Wat een pijn had Eva. Zo zielig. Ik bleef de hele tijd bij haar op de intensive care en de kinderafdeling. Haar vader had zijn vriendin te verzorgen die dezelfde dag geopereerd werd. Daan was met zijn stiefbroer bij die zijn vader in Amsterdam waar hij enorm verwend werd.

Eva moest op de afdeling van alles doen voordat ze naar huis mocht. Op bed rechtop zitten. Aan tafel zitten met eten. Douchen. Stukje lopen. Trap lopen. Alles de eerste keer was zo eng voor haar. Haar hoofd stond na de operatie anders op haar romp. Ik vergeet nooit de rit naar huis. Ik kreeg Eva de auto niet in. Ze kon niet bukken. Ik moest haar hoofd naar beneden duwen om haar in de auto te krijgen. Ze gilde het uit.

Ik keek de foto’s terug van vorig jaar. In mijn gedachten had Eva weken alleen maar op de bank gelegen. Niet dus. Volgens de app mocht ze na twee tot zes weken weer kort naar school. Dat haalden wij net niet. Misschien ook wel omdat thuis school perfect ging (dankzij de COVID periode). De hele klas kwam een keer bij ons thuis op bezoek. Eva kreeg regelmatig visite van klasgenootjes. Deze periode had soms wel iets als Eva niet teveel pijn had. Samen heerlijk keuvelen.

Vandaag eten wij een taartje om te vieren waar Eva nu (mooi rechtop) staat.