Ik keek gisteren naar de documentaire van het OLVG. Op NPO2. Genaamd ziekenhuis met een hart. Ik keek terug. De uitzending was van afgelopen zondag.

Een collega en ik belden elkaar daarna vrij snel. Pfew. Die tijd…. toen.

In het begin mocht er geen familie zijn bij de patiënt op de corona IC. Later gelukkig wel. Zo belangrijk. Ik zal nooit vergeten dat ik met familie ging face timen hoe hun vader/moeder of wie dan ook erbij lag. Hart verscheurend. Dan hoor je iemand huilen; pap, ga ervoor, ik hou van je. Pfew. Dat komt dan echt binnen hoor.

Maar nog steeds, die angst die wij als personeel hadden. Die angst bij onze medemens. Soms komt die weer naar boven.

Ik hoop dit nooit meer mee te maken.