Vandaag moet ik om 9:00 met Eva in het WKZ zijn. Er gebeurd voor nu een hoop. Eva haar rug gaat hard achteruit. Heel hard achteruit. Dat betekent ook benauwdheid.

Helaas hebben wij met z’n allen te maken met wachtlijsten. Het is niet anders. Accepteren. Persoonlijk vind ik het wel zuur. Ze kunnen niet alles aan haar rug corrigeren. Dat betekend voor Eva dat zij voor de rest van haar leven getekend is. Zij zal minder gecorrigeerd kunnen worden dankzij de lange wachtlijsten. Getekend voor het leven! Dat is niet niks!

Ik heb serieus geen idee hoe lang Eva nog kan wachten. Ze kan niet meer met corset . Omdat deze niet meer past. Aanpassen heeft geen zin omdat ze geopereerd moet worden. Ze zou graag zonder willen. Maar dat vraagt zoveel van haar lijf. Ik heb nu een meisje die opperdepop is na een dag school. Ik heb zo met haar te doen. Ze mist haar corset. Die zorgde voorheen dat ze rechtop bleef zitten. Nu moet haar lijf/spieren daar enorm hard aan werken. Dat kost veel energie.

Straks een nacht IC. Daarna 5 dagen ziekenhuis. Thuis revalideren. Drie maanden geen boekentas mogen dragen. Niet handig op de middelbare school. Dat geldt ook voor fietsen. Daarom zou het zo fijn zijn als ze in groep acht geopereerd kan worden. Fingers crossed.

Ik zou het Eva zo gunnen dat als zij geopereerd gaat worden dat iemand een kaartje naar haar zou willen sturen. Of een bericht via de app. Alles is welkom.