Dit was vorige week in het nieuws. Kinderen van rond de twaalf jaar zijn gelukkig. 70% procent. Meer dan 2 jaar geleden. Ik hoorde dit aan tijdens mijn werk. Ik zei meteen; daar hoort mijn zoon ook bij.

Hij is zo blij met Corona. Hij kan niet teveel prikkels aan. Verjaardagen zijn niet meer. Meneer blij. In de eerste uitbraak hadden wij thuis school. Helemaal zijn ding. Hij maakte zijn huiswerk in een paar uur. Daarna was hij klaar. Veel eerder dan wanneer hij naar school zou gaan. Het was mooi weer. Lekker buiten spelen in de tuin. Zijn stiefbroer kwam spelen. Dus hij had ook nog eens gezelligheid.

Ik zei laatst; arme Daan. Door Corona is alles anders. Zijn antwoord; mam, dit is de beste tijd van mijn leven. Als je voorgaande leest snap je hem. Schoolkamp ging niet door. Mijn zoon sprong een gat in de lucht. Hij had zo geen zin in schoolkamp. Ergens anders slapen. Hij slaapt alleen thuis goed. Dus nog een heel groot voordeel voor hem. Sporten? Hij zat op volleybal. Niet zijn ding. Geen een teamsport. Dus ook maar mee gestopt. Hij blij. Uit eten deden wij al niet. Te duur voor ons. Oftewel; dit is een gouden tijdperk voor mijn zoon.