Het is alweer een week geleden dat het Valentijnsdag was. Zoals ik al zei; ik heb er niks mee. Het was super leuk om de gekregen kaartjes te openen. Dat vond Eva ook. Eerst schrok ze, mam, je hebt toch geen man? Nee hoor. No worries. Happy single.

De volgende dag kwam mijn vader met een bos freesia’s. Is inmiddels traditie. Deze krijg ik van mijn ouders. Zo schattig. Ze weten dat ik hier dol op ben.

Ik vertelde Eva mijn verhaal van de freesia’s. Wie had vroeger nou een bos bloemen op tafel staan? Dat gebeurde niet vaak. Wij liepen elk jaar de Vierdaagse. Eerst vijf kilometer. Later de tien. Dat bevroren pakje capri sun als het warm was kan ik mij nog zo goed herinneren. Broodje gebakken ei of knakworst. Fantastisch. Lekker klef. Maar, als mijn broertje en ik het uitgelopen hadden (altijd gelukt), kregen wij vijf gulden van mijn ouders. Daarmee gingen wij naar een speelgoed winkel in het dorp. Deze kan ik mij nog zo goed herinneren. Het was geen keten. Ze hadden van alles wat. Vloerbedekking op de vloer. Geweldig. Soms kocht ik iets kleins. Want, het liefste had ik een bos freesia’s. Deze zette ik dan naast mijn bed. Die geur! Ik zie mij nog in dat huis liggen. Dat is een voordeel van geuren herkennen in je herinneringen.

Ik liet Eva ruiken. Heeeeerlijk. Het bosje van vorige week staat nog steeds naast mijn zitplaats op de bank.