Afgelopen zaterdagnacht zijn Daan en Eva weer aangekomen in Ede. Ikzelf was natuurlijk tot zondag 18:00 weg. Maar dat was niet voor niks.

Eva kon niet wachten op haar ‘nieuwe’ kamer. Die had ik veranderd in de vakantie. Zij kreeg de muur die ze al heel lang wilde hebben. En Daan? Zijn nieuwe spelcomputer stond op zijn slaapkamer. Ik had al heel lang geleden dit bedrag gespaard. Op een gegeven moment dacht ik; nu kan ik hem kopen. Kwam corona. De prijzen verdriedubbelde. Zonde. Wachten en wachten. Vorige week kreeg ik een sein dat de prijzen weer als voorheen waren. Yes! Daan blij. Soort van. Hij zat in Egypte.

En dan rij je naar huis. Op de A50. Linkerbaan dicht, toen die ernaast, toen de volgende. Huh? Weg A50. Ik moest via de A15 Tiel naar huis. Adem in adem uit. Had ik geleerd afgelopen weekend. Eenmaal thuis. Geen kids. App van Daan. Mam. Wij moesten met papa mee naar de verjaardag van zijn schoonouders. Ok…… wederom, adem in adem uit. Wat is nou twee uur langer wachten op een hele week? Niks toch? En waarom niet in overleg? Ook dat ‘boeide’ mij niet. Ik bekeek het positief. Ik had alle tijd om mijn tas uit te pakken. De kat te knuffelen. Kadootjes klaar gelegd voor de kids. Denk in het positieve. Ik hoor jullie denken; hoelang ga je dit volhouden? 😂. Mee eens. Ik ga mijn stinkende best doen zonder dat het teveel energie gaat kosten.