Van de week ging ik met mijn ouders en oom op stap naar zandsculpturen. De heenreis ging prima. Nog allemaal topfit, haha. Eenmaal daar ging de achterklep van de auto 🚙 open. De rollator was voor mijn moeder. Mijn vader had een rolstoel 🦽 nodig. Over de parkeerplaats moest hij geduwd worden. Mijn taak. Hij vroeg of ik niet te hard wilde gaan. Hij had geen zin in wheelies 😆, of om uit de bocht te vliegen. Ik heb mij van mijn beste kant laten zien. Niet de ambulance chauffeur met een spoedrit, maar die van het glijdende vervoer.

Wat was het daar toch groot. Van alles te zien. Leuke beelden. Prachtige zandsculpturen. Thema was oorlog. Erg indrukwekkend. Foto’s volgen later.

Wat ik zo leuk vond was dat je overal iets kon zien. Dus niet alleen zandsculpturen. Maar ook een interieur winkel, tuinbeelden, meerdere terrassen en zelfs op de muren hadden ze grappige teksten.

Enorm genoten. Op de terugweg waren mijn moeder en ik aan het kletsen. Niet handig. Mijn vader reed zo door rood 👎🏻. De aandacht verslapt dus aan het einde van de dag. Goed om te weten. We leven nog. Ook de medeweggebruikers. Wij hebben genoten!