Mijn moeder is ziek. Heel ziek. Het ging afgelopen tijd ook echt heel slecht met haar. Koorts. Geen eetlust. Ze kon alleen nog maar op bed liggen. Toen zij de diagnose hoorde dacht zij dat ze de kerst niet zou halen. Wat een shock. Kerst was en is alles voor haar. Ik dacht nog aan een kerstboom in de zomer. Maar sinds een week lijkt ze op te bloeien. Hoe fijn is dat.

Drie maanden lang lag zij op bed. Ze ging wel met een rollator naar de wc. Soms even naar buiten. Lang kon zij niet zitten. Teveel pijn. Spoed bestraling gehad. Na enkele weken ging dit zijn werk doen. Ze kon ineens langer zitten. Wauw. Gewoon aan tafel zitten terwijl je eet. Voor ons allen normaal. Voor haar (en mijn vader) bijzonder fijne momenten.

En dan krijg je ineens een app. Dan zie je je moeder in een ander huis zitten. Bij mijn broer. Wauw! Tranen schoten in mijn ogen. Wat fijn dat ze even uit huis kon zijn. Voor het eerst sinds die drie maanden.

Mijn moeder dacht de verjaardag van Eva niet te gaan halen….. Als Daan en Eva jarig waren zaten mijn ouders hier altijd op de bank als de kinderen uit school kwamen. Samen een taartje eten. Samen een liedje zingen. Samen de kado’s uitpakken. Vanmorgen kreeg ik een app van mijn moeder. Ze zei onder andere; tot vanmiddag. Echt? Ik zei dit hardop. Mijn zoon zei nog; mam, dit was toch een verrassing voor Eva als het oma ging lukken? En Eva….. haar ogen werden groot; mam, komt omi vanmiddag echt op mijn verjaardag 😍? Ja schat! Het gaat haar lukken.