Onze Anton wilde maar niet eten. Hij kreeg een levende muis. Deed hij niks mee. Twee maal een dode muis gegeven. Weer niks. Pfff. Anton moet toch een keer gaan eten?

Gelukkig hebben wij een redder in nood. Ab. Hij gaf al aan dat een koningspython een moeilijke eter kan zijn. Anton is dan ook nog eens verhuisd. Soort van stress. Dan eten ze niet. Ik maakte mij zorgen. Was hij niet te mager?

Ab kwam kijken. Anton was nog zeker niet te mager. Weer een muisje neergelegd. Wederom wilde hij niet eten. Zucht. Maar Ab regelde het…. het muisje ging naar binnen. Anton heeft sinds gisteren weer een volle buik.

Misschien moet ik een warmere lamp voor hem aanschaffen. Hou kouder, hoe minder de spijsvertering aan de slag gaat. We gaan het zien. Ondertussen krijgt Anton genoeg liefde van mijn dochter. Soms van mij; ik vind het nog weleens een beetje spannend.